กลอนหน้าที่ ๒

ครานั้นนางพิมพิลาไลย	กำเริบใจไหวหวั่นให้ปั่นป่วน
เห็นสายทองใส่บาตรทำนาดนวล	รีรวนรอช้าอยู่ว่าไร
พยักหน้าสายทองเข้าห้องนอน	อ้อนวอนกระซิบถามความสงสัย
ไปใส่บาตรช้านานประการใด	ข้าเห็นปากไบ่ไบ่กับเณรพลาย
สายทองว่าพี่พูดอะไรมี	ไปกินข้าวเสียกับพี่ตะวันสาย
พร้อมกันปั่นฝ้ายให้สบาย	ตะวันบ่ายพี่จะพาไปอาบน้ำ
ถึงข้าวจะให้กินไม่ยินดี	ไม่บอกจะเซ้าซี้ให้ยังค่ำ
เห็นยืนยิ้มพรายพูดกันหลายคำ	แต่เพียงนี้พี่ยังอำไม่บอกกัน
เมื่อเปล่าเปล่าพี่จะเดาไปไหนได้	ถ้าจริงจะบอกให้ไม่เดียดฉันท์
เจ้ากูว่าแต่มานี่ไกลครัน	แต่เท่านั้นเจ้ากูก็กลับไป
เถอะแล้วไปเถิดไม่บอกข้า	เบื้องหน้าคงจะรู้หามิดไม่
แล้วลุกออกจากห้องด้วยหมองใจ	นางไม่กินข้าวด้วยสายทอง
ต่างคนกินเสร็จสำเร็จอิ่ม	นางพิมฉวยไนเข้าในห้อง
ปั่นฝ้ายข้าไทอยู่ก่ายกอง	จนบ่ายสองโมงแล้วก็เสร็จพลัน
ต่างคนต่างจัดพัดด้าย	สายทองเตือนน้องขมีขมัน
ไปอาบน้ำให้สบายบ่ายลงครัน	นางพิมว่าฉันไม่รักไป
สายทองปลอบวอนชะอ้อนว่า	ไปตีนท่าเถิดจะบอกอะไรให้
อย่ามาหลอกจะบอกฉันทำไม	เต็มใจไว้เถิดแต่คนเดียว
ข้าร้อนนะอย่างอนประชดให้	จะอาบน้ำก็ไม่ไปเฝ้าโกรธเกี้ยว
เต็มใจอะไรข้าว่าไปเจียว	เจ้ากูเกี้ยวข้าแล้วฤาเณรพลาย
ไม่ไปนะเจ้าอย่าเซ้าซี้	ไม่พอที่ที่จะช้าตะวันบ่าย
สายทองจากห้องย่องเยื้องกราย	บ่าวไพร่ทั้งหลายก็ตามมา
อีไทอีพรมอีส้มแป้น	อีแตนตามสายทองไปตีนท่า
ลงอาบน้ำดำเล่นเป็นโกลา	เล่นหาเล่นไล่กันพัลวัน ฯ
ครานั้นจึงโฉมเจ้าเณรพลาย	ตะวันชายบ่ายเยื้องพระสุริย์ฉัน
แสนคะนึงถึงพิมนิ่มนวลจันทร์	ได้สำคัญไว้จากนางสายทอง
ป่านนี้พิมพี่จะลงท่า	จะไปหาให้พบประสบสอง
คิดแล้วหยิบผ้ามาห่มดอง	ย่องลงบันไดไปสุพรรณ
ถึงบ้านพิมเข้าพลันมิทันช้า	ตรงลงไปท่าทันใดนั่น
เข้าแอบซุ่มพุ่มไม้ได้สำคัญ	พวกข้าไททั้งนั้นไม่เข้าใจ
เห็นสายทองสีตัวอยู่ริมตลิ่ง	เอาดินทิ้งแล้วกระแอมพยักให้
สายทองย่องมาหาไวไว	ก็พากันหลีกไปให้ลับคน
ครั้นถึงจึงนั่งลงทันใด	ที่ร่มริมโศกใหญ่ข้างใต้ต้น
เป็นเซิงซุ้มพุ่มรอบดูชอบกล	เบื้องบนดอกย้อยระย้าบาน
เณรแก้วยิ้มแล้วจึงปราศรัย	ขออภัยเถิดอย่าว่าข้าหักหาญ
เณรน้องปองป่วนมิควรการ	แต่ทนทุกข์ทรมานมาหลายวัน
แสนยากที่จะพากจะเพียรผ่อน	ให้หยุดหย่อนร้อนรนเป็นพ้นกลั้น
มาพบพี่ก็เป็นที่สำคัญครัน	ข้าหมายมั่นจะมอบชีวาลัย
อันเณรน้องเหมือนกระต่ายหมายชมจันทร์	อยู่ดินฤาจะดั้นขึ้นไปได้
แต่ตรอมตรอมผอมร่างก็บางไป	ด้วยทางไกลกลางหาวเมื่อคราวปอง
ได้องค์อินทร์แลจะสิ้นสำเร็จตรม	จะได้ชมกระต่ายสวรรค์จันทร์ผยอง
อินทราอุปมาเหมือนสายทอง	พิมน้องเหมือนกระต่ายในวงจันทร์
มาพึ่งพิงถ้าไม่ทิ้งธุระน้อง	คงเป็นสองกระต่ายชมสมสวรรค์
จะขอบคุณที่การุณให้ครามครัน	กว่าชีวันฉันจะวอดชีวาวาย
พี่เอ็นดูช่วยชูให้น้องชื่น	ให้คลายคืนโศกแสนนั้นเสื่อมหาย
เหมือนชุบชีพอย่าให้รีบถึงเรือนตาย	เณรพลายนี้ไม่พลั้งไม่แพลงคำ
แต่วันนี้จนพี่สายทองตาย	น้องนี้หมายจะโอบอุ้มอุปถัมภ์
พูดไว้ฉันใดจงจดจำ	กำหนดแน่อยู่ไม่พล้ำไม่พลั้งเลย