กลอนหน้าที่ ๓

สายทองเมินหน้าว่าไม่ฟัง	จะพาหลังลายแล้วพ่อแก้วเอ๋ย
จะชักสื่อสู่หาข้าไม่เคย	หมายเชยเห็นจะชวดแล้วน้องเณร
ท่านเจ้าขุนมุลนายก็ร้ายกาจ	ฉวยพลั้งพลาดสิจะฉาวเป็นกราวเขน
ไปว่าวอนเกลือกหล่อนไม่อ่อนเอน	เหมือนตระเวนตัวไว้ไม่ต้องการ
ไหนจะด่าโด่งดังหลังจะลาย	เณรพลายก็รำเล่นนอกม่าน
ไม่ควรทำข้าไม่ทำให้รำคาญ	มิใช่คนสำหรับวานของเณรพลาย
จะเกรงบ้างเป็นไรกับสายทอง	นินทาน้องให้พี่ฟังเล่นง่ายง่าย
ได้เมตตาเถิดอย่าให้ข้าอาย	ข้าตายเถอะเหมือนแกล้งมาฆ่ากัน
แยบคายเอากระต่ายมากล่าวถ้อย	ว่าพิมน้อยเหมือนกระต่ายในสวรรค์
จะพึ่งพักยักว่าสารพัน	ไม่เคยเห็นกระต่ายจันทร์เป็นสองตัว
ถ้าอินทราพากระต่ายให้หายโศก	ทุกแหล่งโลกก็จะฉินว่าอินทร์ชั่ว
ดวงจันทร์ผันผยองจะหมองมัว	ข้ากลัวเสียแล้วเณรอย่าเจรจา
เนื้อมิได้กินมั่งหนังมิได้ปู	กระดูกจะแขวนคออยู่เหมือนตัวข้า
เจ้าได้พิมก็จะยิ้มอยู่อัตรา	ต้องถูกด่าก็จะอายแต่สายทอง
เหมือนตีงูมิได้สู่กันแกงกิน	กาเหยี่ยวเฉี่ยวบินไปคล่องคล่อง
แต่นี้ไปพ่ออย่าได้คะนึงปอง	มิใช่ของควรประคิ่นของกินตาย ฯ
นิจจาไม่เวทนาสีกาพี่	ทุกวันนี้เณรน้องคะนึงหมาย
รักพี่มิได้มีอารมณ์คลาย	พี่สายทองทิ้งน้องเสียกลางทาง
เด็ดปลียังมีซึ่งเยื่อใย	ได้มาพึ่งแล้วก็เผื่อฉันไว้บ้าง
ได้พิมเชยฤาจะเลยทิ้งพี่นาง	ก็เหมือนอย่างหว่านข้าวลงในดิน
ถึงน้ำท่าฟ้าฝนจะแห้งแล้ง	อย่านึกแหนงว่าจะสูญเสียหมดสิ้น
แต่ชั้นชั่วถึงว่าตัวมิได้กิน	นกหกผกผินได้เป็นทาน
ถ้าหม่อมพี่มีคุณแก่ฉันเล่า	เห็นจะเปล่าเจียวฤาน้องมาอยู่บ้าน
คงจะแทนคุณพี่มิได้นาน	ให้สมานเสมอพิมผู้นิ่มนวล
เงินทองของกินสิ้นทั้งนั้น	จะแบ่งปันคนละครึ่งพอกึ่งส่วน
ปรานีน้องสายทองช่วยชักชวน	พอได้พิมจะประมวลสินบนมา
ถ้วนชั่งตั้งให้พี่สายทอง	แต่สักเฟื้องหนึ่งน้องไม่ขอว่า
ค่ำลงพี่จงสนทนา	ถึงเวลาบิณฑบาตจะคอยฟัง ฯ
รักจริงฤาเจ้าเณรจะแกล้งรัก	เห็นหนักนักนีดเน้นเข้าเป็นชั่ง
ข้ากลัวแต่ได้คนสินบนยัง	จะร้องทวงโด่งดังก็ใช่ที
ถ้าจริงจังดังนั้นเจ้าเณรแก้ว	มายื่นแมวยื่นหมูให้รู้ที่
เจ้ารักษาสัตย์ไว้ให้จงดี	พรุ่งนี้เจ้าเณรมาฟังดู
เณรแก้วรับคำแล้วอำลา	สายทองกลับมาไม่หยุดอยู่
ข้าไทตามหลังมาพรั่งพรู	เณรแก้วก็ไปสู่อารามพลัน ฯ
ครั้นสิ้นแสงสุริยาทิพากร	ศศิธรเลื่อนลิ่วปลิวสวรรค์
ดิเรกดาวขาวกระจ่างดังกลางวัน	ทรงกลดจรจรัลกระจ่างดวง
สายทองชวนน้องให้ชมจันทร์	ผิวพรรณไพโรจน์โชติช่วง
ผ่องแสงแจ้งงามดังเงินยวง	ไยจึงหวงกระต่ายไว้ในวงจันทร์
ร้อยปีก็มิได้จะไปไหน	เหตุใดขึงขังอยู่รึงมั่น
แต่เห็นมาไม่รู้ว่ากี่พันวัน	ดูเดือนก็ยิ่งพรั่นอยู่ในใจ
เหมือนหนึ่งเราพี่น้องทั้งสองคน	จนเหมือนกระต่ายจันทร์ไม่ไปได้
ไร้คู่อยู่กับฟ้าสุราลัย	กระต่ายไพรพร่ำแลทุกเวลา
พี่รักเจ้าฟักฟูมอุ้มประคอง	จนพิมน้องจำเริญวัยขึ้นใหญ่กล้า
ทั้งเป็นญาติเป็นทาสท่านช่วยมา	กลัวอาญากลัวอายเสียดายตัว
อนิจจาเกิดมาเสียทั้งชาติ	เป็นอันขาดแล้วไม่รู้ว่าลูกผัว
ดังแหวนทองผ่องศรีไม่มีมัว	จนแต่หัวพลอยประดับประดาดี
พี่รักเจ้าจึงเฝ้าลำบากนัก	แม้นมิรักก็จะเตร่เที่ยวเร่หนี
ถึงจับมาฆ่าเสียก็ตามที	มิตายก็คงจะรอดตลอดไป
ทั้งนี้พี่ยากก็เพราะเจ้า	ด้วยยังหามีเหย้ามีเรือนไม่
พี่จึงต้องรักษาเป็นตาใจ	คุณผู้ใหญ่ก็ชราลงทุกวัน
เหมือนดังไม่ใกล้ฝั่งจะพังล้ม	พี่ปรารมภ์ร้อนใจให้พรั่นพรั่น
ถ้าสิ้นบุญคุณแม่ศรีประจัน	สารพันจะกระจัดกระจายไป
ชายหนุ่มก็จะกลุ้มกันดูถูก	ด้วยว่าลูกนั้นหาพ่อหาแม่ไม่
พี่คิดพร่ำค่ำเช้าให้เศร้าใจ	ฤากระไรแม่คิดดูแต่ดี
ถ้าได้คู่สู่สมเมื่อแม่ยัง	เห็นมั่งคั่งสืบสายเป็นเศรษฐี
อายุคนนี้จะนานสักกี่ปี	พี่ว่านี้แม่จะเห็นประการใด ฯ