กลอนหน้าที่ ๕

นางพิมพิลาไลยครั้นได้ฟัง	ก็เพลี่ยงพลั้งตั้งจิตพิสมัย
ด้วยสบเนตรเณรแก้วผู้แววไว	ดังเหล็กเพชรกรึงในสกลกาย
ถึงสายทองจะมิปองเป็นเชิงชัก	ก็คิดรักอยู่ไม่ร้างจะห่างหาย
วันยังค่ำคร่ำครวญถึงเณรพลาย	พอสายทองมาพูดก็พึงใจ
แต่มารยาหากพาให้บิดเบือน	งำเงื่อนหาให้เห็นกระแสไม่
ทำปึ่งขึงข่มไว้ภายใน	เป็นครู่ใหญ่จึงเยื้อนมาพาที
ข้าขอบใจใจหายพี่สายทอง	รักน้องสงวนน้องไว้ถ้วนถี่
อุ้มน้องมิให้ต้องเถ้าธุลี	ปรานีสั่งสอนทุกสิ่งอัน
ชั้นแต่เดินมิให้เมินไปดูอื่น	นั่งยืนนอนสอนทุกสิ่งสรรพ์
เห็นใครพอใจน้องคอยป้องกัน	ข้าหมายมั่นจะมอบชีวาลัย
นี่ข้าทำไมให้สายทอง	จึงชักน้องนำเณรประเคนให้
จะให้ดีฤาให้ชั่วมายั่วใจ	ฤาว่าไปสื่อสารเป็นมารยา
สมคบคิดกันกับเณรแก้ว	มิแล้วฤาจึงลามมาถึงข้า
ส่วนใครช่างใครเป็นไรนา	จะมาพากันเพ้อไปไยมี
มิใช่ชายตายสิ้นทั้งดินดอน	จะแค่นค่อนขอดน้องไปพ้องพี่
เขาจะหยันทั้งสุพรรณบุรี	มิรู้ที่จะหลบหน้าไปแห่งไร
พี่รักก็รักคนเดียวเถิด	จะช่วยปิดดอกหาเปิดเนื้อความไม่
พิมรู้จะนิ่งอยู่แต่ในใจ	อย่าสงสัยน้องเลยพี่สายทอง ฯ
อนิจจาแม่พิมมาทิ่มตำ	เจ็บช้ำตลอดล้นจนขมอง
ไม่เคยเลยจะเย้ยว่าสายทอง	แม่เจ้าเอ๋ยคราวน้องนี้ฤาเณร
เป็นทาสฤาจะอาจเข้าเทียมไท	ก็เข้าใจอยู่ว่าเกลือกับพิมเสน
เณรไม่รู้ฤาจะจู่ลงลุยเลน	ถึงจะแค่นเข้าประเคนก็คนจน
แหวนตะกั่วนี้เหมือนตัวของสายทอง	จะรับรองเรือนเพชรไม่เป็นผล
แสนอาภัพยับทั่วทั้งตัวตน	ร้อนรนก็เพราะรักรำคาญใจ
ด้วยเห็นน้องของตัวนี้มัวหมอง	สายทองเวทนาไม่นิ่งได้
ไม่มีข้อแล้วจะต่อเนื้อความไย	แล้วไปเถอะทีนี้ไม่เจรจา
คิดดูแต่ฝันนั้นเถิดน้อง	จะได้ชมบัวทองก็เพราะข้า
ถ้าสายทองหมองใจไม่นำพา	มิต้องกินน้ำตาก็ดูเอา
ไปเบื้องหน้าหารือกับสายทอง	ข้ามิร้องให้แซ่ถึงแม่เฒ่า
ให้ทรมาทารกรรมเสียทำเนา	กลืนข้าวเป็นกลืนยาน้ำตาพราว
ชั่วดีพี่ก็อาบน้ำร้อนก่อน	แต่อ่อนอ่อนอุ้มเลี้ยงมาจนสาว
อย่าพักเร้นคงจะเห็นกันสักคราว	ถ้ามิฉาวก็มิใช่อีสายทอง ฯ
หาหาขันจริงเจ้าจอมพี่	อย่าจู้จี้เลยจะยอมให้คล่องคล่อง
ไม่น่าขัดเลยจะแค่นเข้าปรองดอง	ถึงไม่ผิดก็จะฟ้องให้แม่ตี
นี่สินบนมาประดนเข้ากี่ชั่ง	จึงมาตั้งคอขู่อยู่จู้จี้
จริงฤาถือว่าเจ้าเณรดี	ได้คำมั่นขันตีที่ไหนมา
จึงปลงใจปลงเนื้อเชื่อเอาหมด	เจ้ากูสบถฤาว่าจริงไม่ทิ้งข้า
จึงอวยเออเร่อรับมาเจรจา	เบื้องหน้าแล้วจะเจ็บน้ำใจจน
จะเสียตัวก็เพราะกลัวจะเคืองข้อง	ครั้นตรึกตรองดูก็เห็นไม่เป็นผล
ขืนเชื่อคำเณรพลายจะอายคน	ยิ่งคิดก็ยิ่งวนยิ่งเวียนใจ
ถ้าเขาทิ้งเสียไม่จริงดังถ้อยคำ	ฉันจะทำอะไรสายทองได้
ช้าช้าตรึกตราก่อนเป็นไร	แคะไค้ค้อนติงดูจริงจัง
ถ้าเหมือนปากมีขันหมากมาขอสู่	จะทำชู้น้องนี้กลัวจะร้อนหลัง
เกิดชาติหนึ่งประมาทไม่จีรัง	ถ้าเพลี่ยงพลั้งลงแล้วจะจนใจ ฯ
โอ้แม่พิมนิ่มน้องของพี่เอ๋ย	อย่ากลัวเลยพี่หาเป็นเช่นนั้นไม่
จะพะวงสงกาไปว่าไร	เจ้าสายใจสุดที่รักของสายทอง
ถ้าไม่ดีฤาพี่จะชักพา	ให้แก้วตาเสียตัวต้องมัวหมอง
เห็นสมศักดิ์สมนวลควรจะครอง	กับพิมน้องเนื้อสุวรรณกำภู
จะเปรียบยศก็ปรากฏมีคนนับ	จะเปรียบทรัพย์ก็เสมอสมานอยุ่
แม้นจะชั่งตั้งใส่ในตราชู	ก็ควรคู่สมสิ้นทุกสิ่งอัน
พิศรูปสองรูปก็น่ารัก	ชะอ้อนอ่อนวรพักตร์เจ้าเฉิดฉัน
ดังอาทิตย์ชิดรถเข้าเคียงจันทร์	ถ้าได้กินแล้วเป็นบุญของสายทอง
จะนั่งชมนอนชื่นทุกคืนวัน	จะทำขวัญขวัญตาเจ้าทั้งสอง
ให้นั่งเรียงเคียงกันบนเตียงทอง	ยามร้อนจะประคองเข้าพัดวี
หอห้องของพิมพิลาไลย	จะตกแต่งตกไว้นักงานพี่
ฟูกหมอนที่นอนเตียงเรียบเรียงดี	ให้มีฉากพับตั้งไว้บังบาน
มุ้งแพรแลเลิศวิไลตา	ระบายทองรจนาดูสะอ้าน
พู่กลิ่นย้อยห้อยพวงสุมามาลย์	กระโถนพานหมากตั้งไว้เรียงราย
เครื่องแป้งแต่งปริกประดับพลอย	กระจกส่องคันฉ่องน้อยให้เฉิดฉาย
จะนั่งพึ่งบุญพิมยิ้มสบาย	กินนอนไม่ระคายระคางใจ
อย่าเรรวนควรคู่อยู่แล้วน้อง	จงปรองดองอย่าพะวงสงสัย
สายทองนี้จะรองเป็นเกือกไป	ให้สัญญาพิมได้นะดวงตา
ถ้าเณรแก้งแววไวไม่คงสัตย์	ไพล่พลัดกลับกลายไปภายหน้า
จะเรียกพี่ไยเล่าไม่เข้ายา	จงตีด่าส่งไปเป็นคนครัว
ให้ตักน้ำตำข้าวทุกเช้าเย็น	เคี่ยวเข็ญอย่าให้ได้เงยหัว
สับทำให้ระยำเสียทั้งตัว	ชักชั่งแล้วจะเลี้ยงไปไยมี
รุ่งเช้าเจ้าเณรมาบิณฑบาต	สุดสวาทลงไปใส่ด้วยพี่
จะนัดเณรเสียให้แจ้งแห่งคดี	พรุ่งนี้ไปไร่ได้พบกัน
พอได้พูดกับแม่พิมเสียสักพัก	รับรักลงใจได้แม่นมั่น
แล้วทีหลังตั้งปึ่งเสียทุกวัน	แม้นขยั้นอยู่มิให้ผู้ใดมา
ตกนักงานพี่เถิดทีหลัง	ข้ามิพ้อให้น่าฟังก็จึงว่า
นอนเถิดดึกแล้วนะแก้วตา	มาพี่จะกอดให้พิมน้อย
สัพยอกหยอกเย้าให้เจ้านอน	ชะอ้อนออกชื่อเณรอยู่บ่อยบ่อย
จนพิมปลงหลงคำด้วยสำออย	เดือนก็คล้อยเคลื่อนดับระงับกาย ฯ