กลอนหน้าที่ ๘

นางสะบัดปัดชายสไบห่ม	อย่ามาชมเลยผ้าคุณแม่ให้
เลียมชมข่มเหงไม่เกรงใจ	นี่อะไรเจ้าแก้วไม่ควรการ
รักน้องสิจะปองให้เป็นผล	กลางหนฤามารักทำหักหาญ
ไม่รักแต่งดอกจึงแกล้งทำประจาน	มาด่วนรานรีบได้แต่โดยใจ
ให้เกรียมตรมจึงจะสมคะเนเจ้า	ก็หมองเศร้าอยู่หาสู้สนิทไม่
เสียทีเจ้าแก้วก็แล้วไป	อันจะได้พิมนั้นอย่าสงกา
เหมือนข้าวดิบจะหยิบเข้าใส่ปาก	กำลังอยากยังกรุบอยู่หนักหนา
ไม่อร่อยดอกจงปล่อยเสียเร็วรา	ทำขืนขัดใจข้าแล้วขาดกัน ฯ
เจ้าเนื้อนิ่มพิมน้อยอนาทร	มาตัดรอนแรกรักบากบั่น
จงงดเงือดเหือดโกรธที่โทษทัณฑ์	พลางรับขวัญยอดสร้อยอย่าน้อยใจ
พี่รักนุชสุจริตน้ำจิตรัก	ไม่หาญหักก่อนดอกแต่โดยได้
ผลักมือรื้อฉวยชายสไบ	เพราะอาลัยกำเริบที่ในทรวง
งดโทษพี่เถิดเจ้าจงเอาบุญ	อย่าเคืองขุ่นคั่งแค้นเฝ้าแหนหวง
นมเจ้างอนงามปลั่งดังเงินยวง	ประโลมล่วงน้องหน่อยอย่าน้อยใจ
พลางกอดน้องขึ้นประคองขึ้นบนตัก	จะแพลงผลักพลิกเลื่อนลงไปไหน
แล้วเปลื้องปลดลดชายให้คลายใจ	นางฉวยฉุดยุดไว้ไม่วางมือ ฯ
อนิจจาว่าแล้วหาฟังไม่	จะฆ่าพิมเสียที่ไร่นี่แล้วฤา
รักน้องกลางหนให้คนลือ	อย่างนี้น้องไม่ถือว่ารักน้อง
โดยชั่วถึงตัวมิได้แต่ง	ก็จัดแจงน้องนี้มีหอห้อง
พอควรการแล้วฉันจะปรองดอง	มิให้ข้องขัดเคืองกระเดื่องใจ
ตัวน้องมิใช่ของอันเคยขาย	จะเรียงรายกลางหนหาควรไม่
พิเคราะห็ให้เหมาะก่อนเป็นไร	กลับไปเถิดพ่อแก้วผู้แววตา
อดข้าวดอกนะเจ้าชีวาวาย	ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา
นางก้มอยู่กับตักซบพักตรา	เฝ้าวอนว่าไหว้พลางพ่อวางพิม ฯ
ประจงจูบลูบผมแล้วชมพักตร์	น่ารักนวลเนื้อเจ้านิ่มนิ่ม
น้ำตาคลออยู่เปี่ยมเรียมริม	เจ้าเยื้อนยิ้มสักหน่อยเถิดกลอยใจ
สงสารไหว้วอนให้ผ่อนวาง	รักนางมิใคร่จะไกลได้
พี่จะหอบเสน่หาลาไป	เหลืออาลัยที่จะทรมาน
หยิบมือพิมน้อยประทับทรวง	แม่ดูดวงจิตพี่ออกฟุ้งซ่าน
เวลาค่ำแม่จงสังเกตการ	จะไปบ้านหาพิมพิลาไลย
ช้อนคางพลางจูบประคองชม	แนบนมแนบนมเจ้าผ่องใส
พวงพุ่มตูมตั้งยังเป็นไต	อาลัยลูบโลมทั้งกายา
จับมือถือนิ้วเจ้าพิมชม	สวยสมสิบนิ้วเสน่หา
ซบพักตร์อยู่กับตักไม่เจรจา	พี่จะลาแล้วแม่ผินมาดีดี ฯ
ครานั้นอีข้าไทไปเก็บฝ้าย	ตะวันบ่ายรำไรลงได้ที่
อีเต่าหับอีพลับกับอีปลี	ยัดอัดกระบุงดีร้องเพลงมา
สายทองระวังน้องอยู่ต้นทาง	เห็นอีบ่าวเหย่าย่างมาข้างหน้า
แกล้งร้องอึงให้ถึงเจ้าสองรา	ไปหวาไปเหวยเฮ้ยจวนเย็น ฯ
นางพิมกราบไหว้เจ้าพลายแก้ว	มันมาแล้วไปเถิดมันจะเห็น
พ่อจะมาฆ่าน้องเสียทั้งเป็น	เอ็นดูเถิดพ่อไปเสียไวไว
เจ้าพลายกอดพิมประทับไว้กับตัก	เสียดายนักมิใคร่วางนางลงได้
เสียงบ่าวข้ามากระชั้นก็จนใจ	ลุกขึ้นบังต้นไม้แล้วหลีกมา
นางพิมลุกยืนขึ้นทันใด	ฝ้ายลีเป็นกระไรอีเด็กหวา
ตะวันเย็นเห็นจวนควรเวลา	ออกจากพุ่มพฤกษาแล้วเดินไป
สายทองเดินชิดสะกิดพิม	หยอกยิ้มค่อยกระซิบปราศรัย
แม่พิมพี่วันนี้เป็นไรไป	หลังไหล่ล้วนต้องละอองดิน
นางพิมยิ้มค้อนให้พี่เลี้ยง	ส่งเสียงไปให้มันเข้าหูสิ้น
จำเพาะจะว่าไปให้ได้ยิน	ดีใจดังจะบินจะโบยไป
เมื่อวานเห็นรำคาญไม่รู้วาย	เดี๋ยวนี้หาเพื่อนตายเข้าไว้ได้
อย่าพักว่าเลยข้าไม่เป็นไร	ปัดไถมหมองมัวไปนิดเดียว
สายทองฟังน้องก็นั่งยิ้ม	นางพิมค้อนให้นัยน์ตาเขียว
อีพวกข้าแบกฝ้ายตามนายเกรียว	มาบัดเดี๋ยวถึงบ้านเข้าทันใด
นางพิมสายทองทั้งบ่าวข้า	ขึ้นบนเคหาหาช้าไม่
จวนค่ำย่ำเย็นลงไรไร	พอเก็บฝ้ายลีไว้ก็พลบพลัน
สายทองชวนน้องเข้าห้องนอน	ร่วมหมอนกระซิบเกษมสันต์
สัพยอกหยอกพิมนิ่มนวลจันทร์	เมื่อกลางวันเป็นอย่างไรอย่าได้พราง ฯ
ครานั้นนางพิมพิลาไลย	ค้อนให้พลิกแพลงตะแคงข้าง
ปั่นป่วนข่วนหยิกสายทองพลาง	เพราะพี่นางแนะนำให้ทำน้อง
พอเห็นหน้าพูดจากันสองคำ	กระโจนกอดคอปล้ำเล่นคล่องคล่อง
จะแกล้งให้น้องอายพี่สายทอง	จะใคร่ร้องขึ้นให้ไร่ทลาย
น้อยใจนักหนาน้ำตาตก	เป็นสองยกพลิกคว่ำให้จำหงาย
ผ้าผ่อนฉวยฉุดให้หลุดกาย	ถ้าตัวตายเสียก็ดีกว่าเป็นคน
เนื้อแท้เขาจะปล้ำทำเล่น	ข้าแค้นใจไม่เห็นจะเป็นผล
วันนี้จะเอามีดเข้ากรีดตน	ให้วายชนม์เสียให้สิ้นที่อายใจ
คิดนิดหนึ่งว่าพี่ได้เลี้ยงมา	ฟ้าผ่าเถอะหาไม่แล้วที่ไหน
จะบอกแม่ให้เซ็งแซ่ไป	ก็จะได้ดูหน้าพี่สายทอง
เดชะบุญพอวุ่นเด็กก็มา	ถ้าปะช้าเลยหนึ่งจะถึงสอง
พูดจามีแต่ว่าไม่ปรองดอง	เสียแรงพี่เลี้ยงน้องมาใจจาง
หมายจะแหวะแตระฟันด้วยดาบกรด	อัปยศตายด้วยดาบทองหลาง
ยังสั่งซ้ำทำเผื่อเป็นเยื่อยาง	ว่ากลางคืนวันนี้จะกลับมา
ว่าพลางทางปิดประตูผาง	หน้าต่างลิ่มขัดให้แน่นหนา
มีดถือไว้มือไม่เคลื่อนคลา	น้องแค้นดังเลือดตาจะหยดย้อย
วันนี้ถ้ามาแล้วอย่าแคลง	แม้นมิแทงแล้วจึงว่าอีพิมถ่อย
ไปจากห้องน้องเถิดอย่าพูดพลอย	วันนี้คอยยังรุ่งไม่หลับนอน ฯ
สายทองปลอบน้องอย่าแค้นขึ้ง	รำพึงดูให้แน่ในใจก่อน
อันความเสน่หาอาวรณ์	ย่อมแรงร้อนรึงรุมกลุ้มในใจ
เจ้าพลายแก้วก็ยังหนุ่มกำดัดนัก	จะรั้งรักรอรีที่ไหนได้
ซึมซาบอาบเอิบกำราบใจ	ด้วยยังไม่เคยพบกระสัตรี
การอายความชายนี้น้อยนัก	ยอดรักแม่จงฟังคำพี่
อันใจหญิงถึงกำหนัดในโลกีย์	ก็ยังมีมารยาอยู่ในใจ
แม่อย่าด่วนควรถือว่าหยาบช้า	อันเจรจาหาทิ้งที่จริงไม่
สัญญาเบื้องหน้ายังว่าไว้	แม่จงพิเคราะห์ใคร่ดูเถิดรา
เจ้าพลายแก้วเป็นชายบริสุทธิ์	ผ่องผุดไม่มีที่กังขา
แม่ก็พรหมจารีศรีโสภา	แต่รุ่นมาไม่มีใครแผ้วพาน
พึ่งมาประสบพบพลายแก้ว	เพียงนี้แล้วฤาจะผลักหักหาญ
ให้เคล้าคลึงถึงสองไม่ต้องการ	เป็นมลทินจะประจานอยู่ในใจ
ถึงได้อื่นมาชื่นอารมณ์เจ้า	ถ้าพบเก่าจะเอาหน้าไปไว้ไหน
ชิ้นชั่วจะติดตัวจนตายไป	แม่อย่าได้ด่วนเด็ดเสียเดียวดาย
หยุดยกที่วิตกไว้เสียก่อน	อดนอนพรุ่งนี้จะตื่นสาย
กลัวท่านแม่คุณจะวุ่นวาย	เจ้าพลายที่ไหนจะกล้ามา
นอนเถิดน้องพี่จะไปนอนบ้าง	ว่าแล้วเยื้องย่างมาเคหา
ถึงห้องของตัวก็นิทรา	นางพิมตรึกตรายิ่งตรอมใจ
โอ้ว่าแก้วแววตาของพิมเอ๋ย	จะล่วงเลยลืมแล้วฤาไฉน
ฤาเคืองน้องข้องแค้นระคางใจ	จึงทิ้งไว้ว้าเหว่อยู่เอกา
มิรักน้องก็แต่แรกอย่ารักน้อง	ทำให้หมองแล้วจะเมินไม่มาหา
ยังจดจำถ้อยคำที่สัญญา	ว่าจะมาถึงห้องที่พิมนอน
ยามหนึ่งถึงแล้วพ่อแก้วเอ๋ย	ไม่มาเลยใจน้องนี้ค่อนค่อน
แต่นอนตรึกนึกหายิ่งอาวรณ์	พระจันทรจรดับก็หลับไป ฯ