กลอนหน้าที่ ๙

ครานั้นจึงโฉมเจ้าพลายแก้ว	ไปวัดค่ำแล้วหาบวชไม่
คอยดูฤกษ์เวลาจะคลาไคล	ประมาณได้สักสองยามปลาย
ดวงเดือนเลื่อนเด่นดาวระยับ	ยืนขยับเพ่งพิศเมฆฉาย
ช่วงขาวดุจดาวประกายพราย	แต่งกายประกอบพร้อมทุกประการ
พิเคราะห์ดูหลาวเหล็กแลผีหลวง	ปลอดห่วงดวงใจก็ฮึกหาญ
สูรย์จันทร์แม่นยำด้วยชำนาญ	ย่างเท้าก้าวผ่านไปตามทิศ ฯ
มาถึงบ้านนางพิมหาช้าไม่	เสกข้าวสารหว่านไปให้หลับสนิท
สะเดาะกลอนถอนลั่นทุกชั้นชิด	ที่บานปิดก็เปิดออกทันใด
จึงกลิ้งครกเหยียบยืนขึ้นบนเรือน	ไม่กระเทือนย่องมาหาช้าไม่
หมายสำคัญมั่นคงตรงไป	เข้าในห้องพิมด้วยฉับพลัน
อัจกลับแสงกระจ่างสว่างห้อง	มีข้าวของโตกพานทั้งเชี่ยนขัน
เครื่องแป้งแต่งไว้ดูงามครัน	อัฒจันทร์สมศักดิ์จำหลักลาย
คันฉ่องรองรับกระจกส่อง	เครื่องทองตั้งไว้ดูเฉิดฉาย
พานหมากเครื่องนากมีมากมาย	ม่านสายสอดหูแล้วห้อยกาง
น่ารักปักไหมเอาทองถม	สวยสมฝีมือพิมงามกระจ่าง
เป็นเรื่องศิลป์สุริยาเมื่อพานาง	ข้ามแนวน้ำกว้างก็พลัดกัน
รัตนานางอุ้มสิงหรัด	ท่องเที่ยวแถวพนัสพนาสัณฑ์
ถึงศาลาดาบสทศธรรม์	อภิวันท์วอนว่าพระอาจารย์
อาศัยแล้วให้ชุบสิงหรา	อำลาลุล่วงจากสถาน
กับพี่น้องสองราชกุมาร	มาอยู่บ้านตายายค่อยคลายใจ
ปักพระศิลป์เธอเที่ยวแสวงหา	จะพบนางรัตนาก็หาไม่
จนพลบค่ำย่ำแสงอโณทัย	อาศัยสวนเจ้าท้าวกุตา
น้องเอ๋ยกระไรเลยฉลาดล้ำ	ไม่ชอกช้ำฝีมือเจ้าเหลือหา
ประจงรูดม่านน้องย่องเยื้องมา	เปิดมุ้งเห็นหน้าเจ้าพิมนอน
สนิทหลับรับขวัญเจ้าทั้งหลับ	ดังยิ้มรับให้พี่รีบมาร่วมหมอน
โฉมแชล่มแก้มยิ้มพริ้มเพรางอน	งามเนตรเมื่อเจ้าค้อนพี่ยามชม
คอคางบางแบบกะทัดรัด	เล็บยางขาวขัดดูงามสม
ไม่พร่องบกอกนางอล่างนม	ค่อยผงมสงวนต้องประคองทรวง
เลื่อนลดแก้สะกดให้พิมตื่น	เป่าต้องน้องก็ฟื้นสงบง่วง
เจ้าอย่าแหนงแคลงจิตว่าพี่ลวง	ดวงใจแม่จงตื่นขึ้นเถิดรา ฯ
นางพิมนิ่มนวลนอนสนิท	กระทั่งนิดก็ฟื้นตื่นผวา
พลิกกายชายเนตรชำเลืองมา	เห็นหน้าพลายแก้วแววไว
คิดพรั่นหวั่นใจชม้ายค้อน	ดูดู๋กลอนขัดอยู่จู่มาได้
นี่เนื้อว่าข่มเหงไม่เกรงใจ	แต่กลางไร่ไม่สามาถึงเรือน
แต่เพียงนั้นยังว่าไม่น่าแค้น	จวนเจียนจักแหล่นจะอายเพื่อน
รบให้ขอต่อแม่ทำแชเชือน	กลบเกลื่อนว่ากล่าวให้กลับกลาย
คิดว่ารักฤาที่หักมาถึงบ้าน	อย่าสมานเลยข้าแค้นไม่รู้หาย
แต่ที่ไร่เจ้ายังปล้ำทำให้อาย	ใยฝ้ายเกลือกคันไปทั้งตัว
มือหนักชักยื้อทำหยาบหยาม	งามหน้าน่ารับมาเป็นผัว
สมสู่อยู่บ้านดีฉันกลัว	ตัวมิตายก็หลังคงเลือดย้อย
เพียงจับมือถือแขนก็แสนเจ็บ	คมเล็บเลือดเหยาะลงเผาะผอย
แต่หยอกกันสารพันเป็นริ้วรอย	เชิญถอยไปเสียเถิดไม่ไยดี ฯ
เจ้างามปลอดยอดรักของพลายแก้ว	ได้มาแล้วแม่อย่าขับให้กลับหนี
พี่สู้ตายไม่เสียดายแก่ชีวี	แก้วพี่อย่าได้พร่ำรำพันความ
พี่ผิดพี่ก็มาลุแก่โทษ	จงคลายโกรธแม่อย่าถือว่าหยาบหยาม
พี่ชมโฉมโลมลูบด้วยใจงาม	ทรามสวาทดิ้นไปไม่ไยดี
รอยเล็บแม่จึงเจ็บด้วยจับต้อง	ติดข้องเพราะเจ้าปัดสลัดพี่
ค้อนควักผลักพลิกแล้วหยิกตี	ถ้อยที่ถูกข่วนแต่ล้วนเล็บ
ติดตามมาด้วยความพี่รักน้อง	กลัวจะหมองต้องเนื้อเจ้าจะเจ็บ
ไหนผืนผ้ามาพี่จะชุนเย็บ	ที่ตะเข็บขาดไปจะให้ดี
ขอพี่ดูชูมือมาสักหน่อย	เจ็บน้อยฤามากกว่าแขนพี่
จับจูบลูบแผลที่ไหนมี	เย้ายีหยอกยั่วให้ยวนใจ ฯ
นี่ใครวอนให้มาถามฤา	ถึงเจ็บมือก็หาเชิญเจ้ามาไม่
จะดูแลแผลน้องไปทำไม	ใครเจ็บก็ใครรักษาตัว
มาจับมือถือแขนเอาง่ายง่าย	ไม่มีอายทำเล่นเช่นเมียผัว
ที่นี่เรือนมิใช่ไร่ข้าไม่กลัว	ถึงดีชั่วเพื่อนบ้านพยานมี
ยังเซ้าซี้มิไปให้พ้นห้อง	มาจู้จี้นี้ก็ร้องให้อึงมี่
ไม่วางแขนแค้นใจใช่พอดี	จะทำทีเหมือนที่ไร่ไม่ได้แล้ว ฯ
ไม่เมตตาก็ฆ่าเสียเถิดน้อง	กระทุ้งห้องร้องไปให้แจ้วแจ้ว
จงเอามีดมากรีดให้เป็นแนว	อย่านึกเลยพลายแก้วจะกลัวตาย
อึงแซ่หม่อมแม่จะมาจับ	ผิดก็ยับอยู่กับที่ไม่หนีหาย
จะกอดพิมนิ่มนางไม่ห่างกาย	ตามแต่สายสุดสวาทจะปรานี
ว่าพลางทางกอดกระหวัดรัด	อย่าสะบัดเลยไม่พ้นฝีมือพี่
ทั้งสองแก้มแย้มยวนให้ยินดี	ขอจูบทีเถิดเจ้าจงเมตตา ฯ
ประเดี๋ยวจับประเดี๋ยวจูบเฝ้าลูบชม	แก้มกับนมนี่เจ้าซื้อมาฤาขา
ทำเล่นเป็นเหมือนเชลยมา	ฟ้าผ่าเถอะไม่ยั้งไม่ฟังกัน
จะหยิกเท่าไรก็ไม่เจ็บ	ฉวยเล็บมาจะหักให้สะบั้น
อุยหน่าอย่าทำที่สำคัญ	ฟาดฟันเอาเถิดไม่น้อยใจ
ทำเล็บหักเหมือนไม่รักพี่จริงจัง	ถึงเงินชั่งหนึ่งหารักเท่าเล็บไม่
เข้าชิดสะกิดพิมยิ้มละไม	อุ้มแอบอกไว้ด้วยปรีดา
เอนอิงพิงประทับลงกับหมอน	สะอื้นอ้อนอ่อนแอบลงแนบหน้า
กระเดือกเสือกสิ้นอยู่ไปมา	เกิดมหาเมฆมืดโพยมบน
ฮือฮืออื้อเสียงพยุพัด	กลิ้งกลัดเกลื่อนกลุ้มชอุ่มฝน
เป็นห่าแรกแตกพยับโพยมบน	ไม่ทานทนทั่วกระทั่งทั้งแดนไตร ฯ
ครานั้นนางพิมนิ่มนวล	ยียวนด้วยความพิสมัย
เสนหารึงรุมกลุ้มใจ	สนิทแนบหน้าในที่นอนนาง
พัดวีวอนพลอดแล้วกอดแก้ว	ไม่คลาดแคล้วเคลื่อนคลาไปห่างข้าง
ซับเหงื่อด้วยเนื้อสไบบาง	กระแจะจวงจันทน์นางละลายทา
ของหวานวอนให้เจ้าแก้วกิน	คอยประคิ่นโต๊ะตั้งทั้งซ้ายขวา
ให้หมากพลูบุหรี่ด้วยปรีดา	แล้วซุบซิบสนทนาเสนาะใน
ถ้อยทีถ้อยมีเสนหา	กำเริบรสกามาหมื่นไหม้
ฟักฟูมอุ้มแอบด้วยอาลัย	ต่างมิใคร่จะสนิทนิทรา
พระจันทร์แจ่มกระจ่างนภากาศ	เทวราชเร่งราชรถา
สถิตในทิพรัตน์ลีลามา	อับแสงดาราดิเรกราย
สกุณากาไก่สนั่นก้อง	น้ำค้างต้องบุปผชาติแย้มขยาย
แมลงภู่เคล้าเกสรขจรจาย	พระสุริย์ฉายเร่งรีบรถทะยาน
เผยอแย้มแจ่มกระจ่างสว่างทิศ	สะดุ้งจิตกล่าวเกลี้ยงด้วยคำหวาน
จะลาพิมนิ่มสนิทคิดรำคาญ	ปิ้มปานจะตายจากพรากพิมไป
พอค่ำย่ำแสงสุริยา	พี่จะมามั่นคงอย่าสงสัย
ค่อยอยู่เถิดแก้วตาจะลาไป	ใจพี่นี้จะขาดลงรอนรอน ฯ