กลอนหน้าที่ ๑๐

ครานั้นนางพิมพิลาไลย	ถอนใจสะอึกสะอื้นอ้อน
ระทวยทอดกอดแก้วยิ่งอาวรณ์	พ่อมานอนให้พิมนี้ตรอมใจ
ก็สาสมที่อารมณ์เราโฉดชั่ว	รักตัวแล้วหารักสบายไม่
เช้าค่ำจะร่ำโศกเสมอไป	สักเมื่อไรจะหายวายรำคาญ
รักพิมพิมรักพี่พลายแก้ว	รักแล้วปลูกรักมาหักหาญ
มาหักต้นโค่นทิ้งทรมาน	โอ้รักก็จะรานไปแรมไกล
แม่ตีฤาพี่สายทองด่า	จะปรึกษาปรารภกับใครได้
ถึงทรวงร้อนเหมือนนอนในกองไฟ	พ่ออยู่ไกลไหนจะแจ้งซึ่งกิจจา
พ่ออยู่วัดขัดเคืองขึ้นข้างบ้าน	สุดที่พิมจะด้านออกไปหา
ค่ำแล้วพ่อแก้วจงกลับมา	ให้เห็นหน้าทุกคืนพอชื่นใจ ฯ
เจ้าพลายแก้วปลอบแล้วลูบประโลม	พี่รักโฉมหาให้ห่างระคางไม่
ไก่แก้วขันแจ้วจะจำไกล	อย่าเสียใจพี่จะมาหาทุกคืน
พอพลบจะหลบมาโลมน้อง	ถึงแห่งห้องให้หายโศกสะอื้น
จากพิมปิ้มพี่นี้ต้องปืน	ขยับยืนส่งพี่พอพ้นเรือน
ปลอบพลางทางโอบกระหวัดอุ้ม	ฟักฟูมฟายน้ำตาหน้าเฝื่อน
ถึงประตูหรุบหรู่ด้วยแสงเดือน	นี่เนื้อเหมือนกรรมวิบากระบมใจ
แสงทองส่องฟ้ามาเหลืองเหลือง	จะย่างเยื้องจากนางไม่ย่างได้
ทรุดนั่งพะวังพะว้าด้วยอาลัย	ประโลมจูบลูบไล้ไม่สมประดี
ปิดประตูอยู่เถิดนะน้องเอ๋ย	อย่าโศกเลยลุกเลื่อนออกจากที่
แสนสวาทไม่น้อยร้อยทวี	ยิ่งเหลียวหลังยิ่งมีอาลัยลาน
พิมน้อยละห้อยหับประตูแล้ว	พลายแก้วแข็งใจไปจากบ้าน
ถึงวัดลัดหนีท่านสมภาร	นมัสการชีต้นให้บวชพลัน ฯ